The art of 'dolce far niente'

Gdy człowiek ma obowiązki, szczególnie w postaci ciągłej nauki, i wyobraża swoje życie po egzaminach, w głowie robi listy. Książek do przeczytania, filmów do obejrzenia, spotkań do nadrobienia. Bo wszystko zostawia na potem. Gdy już będzie "wolny".

I gdy już jest "po" i ma ochotę zrobić to wszystko, odkładane od miesięcy, teraz, zaraz... problemem jest zwyczajny brak energii. I zamiast być tu i tam, i czytać kolejną superpozycję literacką, jedyne, na co ma się siłę, to leżeć. Odpoczynek, tak ważny, jest też trudny, bo z tyłu głowy wciąż plącze się myśl, że "na pewno coś muszę jeszcze zrobić".

A od niedawna wcale nic nie muszę. I ta wolność jest trudna do ogarnięcia, niełatwo się do niej przystosować...i po prostu żyć. Obowiązki trzymają w ryzach, wyznaczają rytm dnia, ale też uświadamiają, że człowiek przyzwyczaja się do ciężkiej pracy i nauki. I nie do końca umie się odnaleźć w zupełnie innej rzeczywistości. 

I okazuje się, że umiejętność odpoczywania jest prawdziwą sztuką. 

 

 

 

When you have duties, particularly in the form of continuous learning, and imagine your life after exams, you make some lists in your mind. Lists of books to read, movies to watch, meetings up to do. Because you left them all for later. For when you'll be "free".

And once you have it "done" and want to do it all, postponed for months, just now, in a moment... the problem is you simply lack energy. And instead of being here and there and read another literary superposition, the only thing you can do is lying. Resting, so important, it is also difficult, because the idea that "you definitely have something to do" is still present there at the back of your head.

 And recently, I actually have to do nothing. And this freedom is difficult to grasp, it is not easy to adapt to it ... and just live. Responsibilities hold us in check, determine the rhythm of the day, but also show that you are accustomed to hard work and study. And it's pretty hard to find oneself in a completely different reality.

And it turns out that the ability to rest is a true art.